دیزاین

در ادبیات حوزه‌ی «طراحی پژوهی»، «خدمت»، راهبرد سازمان‌ها برای دستیابی به اهداف گوناگون ازجمله اهداف اجتماعی است که با ارائه محتوای مشخص و از طریق کانال مشخص از ارائه‌دهنده خدمت به دریافت‌کننده آن انتقال می‌یابد و به‌زعم اوریچ و همکاران (2006) دارای الزامات کارکردی «پشتیبانی» و کارکردهای «ارضای نیازها» و «فراهم کردن اطلاعات» است.

کنش دیزاین (در معنای مصدریت فعل مذکور)، به‌زعم بسیاری از نظریه‌پردازان این حوزه از دانش، بسیار مبهم است؛ به‌گونه‌ای که همین ابهام در ماهیت و معنا، چالش‌های فلسفی متعددی را متوجه دانش این مقوله نموده است. از آن‌جایی‌که در غیاب فهم کارکرد بنیان‌های فلسفی هر حوزه از دانش، تحقق صورت مناسب و کامل دانش‌پژوهی در آن ممکن نیست، تعمیق شناخت نسبت به دانش دیزاین همواره دغدغه ارباب نظر در باب حکمت عملی بوده و پژوهش‌های علمی و نظام‌مند پیرامون آن در طی سه نسل ترمینولوژی صورت پذیرفته است.

پیوند حکمت‌های «تربیت» و «طراحی» در گرو وجود ارتباط ذاتی میان عناصر «حقیقت‌جویی» و «کنش‌محوری» و وجود مضمون مشترکِ «پویایی در جهت تغییر مطلوب» به ‌شرط «حصول نتیجه» است که این امر تا حدی به‌صورت بازآفرینی حکمت‌های یاد شده در قالب «کنش پژوهی تربیتی» و «پژوهش از طریق طراحی» تحقق یافته‌ است.

مفهوم چیستی هویت در طول تاریخ حیات انسانی همواره به عنوان پرسشی اساسی مطرح بوده است. هویت در هر دوره متاثر از مفاهیم غالب هستی‌شناسی، ویژگی‌های تاریخی، ویژگی‌های بافتیِ اجتماعی و فرهنگی و … که بر پارادایم آن عصر حاکم بوده‌اند، مفهومی دیگر و ویژه به خود گرفته است.

سیستم‌های فنی- اجتماعی می‌توانند به عنوان شبکه‌ای با عناصر یکپارچه فنی و اجتماعی تعریف شوند که به واسطه هدفی مشترک تعریف می‌شوند، به گونه‌ای که هر یک از این عناصر در راستای هدف مشترک در مسیری معین همکاری می‌کنند. آن‌چه این دسته از سیستم‌ها را از سایر سیستم‌های آمیخته متمایز می‌کند وجود فرآورده‌هایی فنی در شبکه‌ای اجتماعی است که منجر به خلق فرآورده‌ای پیچیده خواهد شد.

برندسازی می‌تواند امکان ایجاد رابطه‌ی حسی- ادراکی با محصولات را میسر سازد. این پژوهش با مطالعه‌ی روند تغییر پارادایم‌ها در مباحث هستی‌شناسانه و معرفت‌شناسانه و پیگیری این تغییرات در حوزه مدیریت برندسازی برای محصولات و خدمات صورت گرفته است.

نشانه‌شناسی مربوط به مطالعه‌ی نشانه‌هاست و معناشناسی مطالعه‌ای درباره‌ی معنای آن نشانه‌هاست. در معناشناسی محصولات این مفاهیم زبان‌شناسی به کار برده می‌شوند تا دیزاین را توصیف کنند. در دیزاین، محصول نشانه است و دغدغه‌ی آن این است که طراحان چگونه معناها را در محصولاتشان به رمز درمی‌آورند و کاربران نیز چگونه با آن‌ها ارتباط برقرار می‌کنند.

مارتین هایدگر (1889-1989) فیلسوف آلمانی و شاگرد هوسرل مسیر و نگاه پدیداری او را در جهت پرکردن شکاف بین عین و ذهن ادامه داد اما به آن رویکردی هرمنوتیک بخشید و تفسیرگر بودن موجودیت انسان را در کتاب هستی و زمان به رسمیت شناخت.

اصطلاح هرمنوتیک، با کلمه یونانی هرمس(خدای پیام‌رسان یونانی) ارتباط دارند و به معنای تلفظ کردن، توضیح دادن، ترجمه کردن است؛ همچنین تاریخ این کلمه به فلسفه باستان می‌رسد. این اصطلاح هم‌فن و هم نظریه فهم و تفسیر بیان‌های زبانی و غیرزبانی را در برمی‌گیرد. در سده‌های میانه و دوره‌ی نوزایی، هرمنوتیک به منزله‌ی شاخه‌ی بسیار مهمی از مطالعات مربوط به کتاب مقدس پدیدار می‌شود.

نشانه‌شناسی ساختارگرا، راه را برای نقدهای پساساختارگرا باز کرد. پساساختارگرایان با ساختارگرایان در الویت دادن به زبان و تعیین‌کننده بودن آن اشتراک نظر دارند و به زبان به عنوان یک نظام یا ساختار ارتباطی می‌نگرند. می‌توان گفت پساساختارگرایی در ارتباط با ساختارگرایی و بر این فرض بنا شده است که ما نه فقط کاربران زبان به مثابه ابزار بلکه سوژه آن هستیم