اکنون ما یک طرح رفتاری داریم که مشخص می‌کند محصول باید چه کاری را انجام دهد. اقدام حداقلی قابل‌اجرا (Minimum Viable Action) را پیدا کرده‌ایم، آن را بر اساس تجربیات قبلی کاربران تنظیم کرده‌ایم، بخش‌هایی از آن را خودکار کرده‌ایم و باقی‌مانده را قابل‌درک‌تر و آسان‌تر کرده‌ایم و به این فکر کرده‌ایم که چگونه محیط (محصول و زمینه واقعی زندگی کاربر) انگیزه‌های آگاهانه و احساسی ایجاد می‌کند و سرنخ‌ها (Cues) را شکل و ارائه می‌دهد، بازخورد ایجاد می‌کند و رفتارهای رقابتی را دور می‌زند. در نهایت، ما به اطلاعات و آمادگی که کاربر برای موفقیت نیاز دارد، اندیشیده‌ایم.

یکی از بهترین مطالعاتی که تاکنون درباره‌ی تغییر رفتار دیده‌ام، توسط تیم ویلسون، روان‌شناس اجتماعی دانشگاه ویرجینیا، انجام شده است. او گروهی از دانشجویان سال اول دانشگاه را که در وضعیت دشواری بودند و در مدرسه عملکرد خوبی نداشتند و نگران آینده‌ی خود بودند را انتخاب کرد و به صورت تصادفی این دانشجویان را به دو گروه تقسیم کرد: یک گروه مداخله‌ی کوتاهی به مدت ۳۰ دقیقه دریافت کرد؛ گروه دیگر مداخله‌ی خاصی دریافت نکرد. ویلسون نگران بود که این دانشجویان خودشان را شکست‌خورده ببینند.

امروزه طراحی محصولات دیجیتال موفق، وابسته به درک عمیق و دقیق نیازها، رفتارها و خواسته‌های کاربران است. برای دستیابی به این هدف، ابزارهای مختلفی توسعه یافته‌اند که یکی از قدرتمندترین آن‌ها «پرسونا» است. پرسوناها شخصیت‌هایی فرضی هستند که بر اساس داده‌های واقعی کاربران ایجاد می‌شوند و به تیم‌های طراحی کمک می‌کنند تا بتوانند محصولاتی متناسب با نیازهای واقعی کاربران بسازند (Maze, 2023). با وجود این‌که مفهوم پرسونا مدت‌هاست در طراحی تجربه کاربری مطرح شده است، بسیاری از تیم‌ها همچنان در استفاده عملی و کاربردی از آن دچار چالش هستند.