مفهوم ظهور به عنوان یک پدیده کلیدی در طراحی، به فرایندی اشاره دارد که در آن از طریق تعامل میان اجزا، ویژگی‌ها، ساختارها یا رفتارهای جدید شکل می‌گیرد. این مفهوم از جنبه‌های مختلفی مانند درک فردی و تعاملات اجتماعی مورد بررسی قرار گرفته است. در طراحی، ظهور زمانی اتفاق می‌افتد که تغییرات غیرمنتظره‌ای در فرایند طراحی به وقوع می‌پیوندد، تغییراتی که غالباً فراتر از مجموع اجزای موجود هستند. این پدیده در فعالیت‌های طراحی خلاقانه نقشی مؤثر دارد و از کشف فرم‌های نوین تا ایجاد روابط پیچیده‌تر در مدل‌ها و سیستم‌های طراحی را در بر می‌گیرد.

ادغام هوش مصنوعی (AI) در مدیریت نوآوری به حوزه‌های خلاقانه‌ای مانند تفکر طراحی (DT) گسترش یافته است، اما نقش آن در چارچوب‌های نوآوری پیچیده و همکاری‌محور هنوز به‌خوبی بررسی نشده است. این مطالعه به بررسی این شکاف می‌پردازد و نحوه درک و استفاده حرفه‌ای‌ها از AI در کارگاه‌های DT را مورد بررسی قرار می‌دهد. با استفاده از نظریه قابلیت‌ها به‌عنوان یک لنز مفهومی، ما مطالعات مشاهداتی و مصاحبه‌های نیمه‌ساختاریافته با کارشناسان DT انجام دادیم تا قابلیت‌های عملی، محدودیت‌ها و استراتژی‌های کاهش مشکلات AI را در این زمینه شناسایی کنیم.