اینترنت

تحول دیجیتال فرآیندی است که یک سازمان برای ادغام فناوری‌های دیجیتال در تمام حوزه‌های کسب‌وکار خود به کار می‌برد و به‌طور بنیادی نحوه ارائه ارزش به مشتریان را تغییر می‌دهد. شرکت‌ها با پذیرش فناوری‌های نوآورانه دیجیتال، تغییرات فرهنگی و عملیاتی را ایجاد می‌کنند تا بهتر به تقاضاهای در حال تغییر مشتریان پاسخ دهند.

صنعت معدن یکی از مهم‌ترین و حیاتی‌ترین بخش‌های اقتصاد جهانی است که منابع طبیعی را استخراج کرده و به صنایع مختلف عرضه می‌کند. با این حال، این صنعت به دلیل شرایط کاری سخت و خطرناک، همواره با چالش‌های ایمنی مواجه بوده است. حوادثی مانند انفجارها، ریزش‌ها و نشت گازها نه تنها جان کارگران را به خطر می‌اندازند، بلکه می‌توانند تبعات اقتصادی و اجتماعی گسترده‌ای نیز به همراه داشته باشند. در این راستا، تحول دیجیتال و استفاده از فناوری‌های نوین به عنوان راهکارهای دیجیتال می‌تواند یک روش مؤثر برای افزایش ایمنی و کاهش حوادث در معادن باشد.

نظیم‌گری (رگولاتوری)[1] به معنای نظم بخشیدن است؛ نظمی که اساسِ فعالیت کاربران در فضای مجازی و آن دسته از مناسبات ارتباطات جمعی نظیر آزادی‌های مدنی، مبادلات آزاد، روابط انسانی و البته مصالح و نیازهای جامعه است. مبنای تنظیم‌گری به معنای واقع کلمه، نظارت قانونی است؛ این‌ها همه در مقابل فیلترینگ است که با نگاهی سلبی و تنها در فقدان تنظیم‌گری مناسب و در بستر حکمرانی متمرکز و البته ناکارآمد، رخ می‌نماید!

هیچ اغراق نیست که بگوییم بدون اینترنت زندگی ما بی هیچ قید و شرطی مختل می‌شود. در دنیایی زندگی می‌کنیم که دسترسی به اینترنت از جمله حیاتی‌ترین بایسته‌ها برای ماست. ورود استارلینک به ایران و امکان برخورداری از اینترنتی بدون نظارت دولت، جدا از این که پرسش از سرنوشت این فناوری و نحوهٔ پاسخ دولت به آن را بر می‌انگیزد، پرده از مسئله‌ای بنیادین بر می‌دارد که مربوط به ماهیت دولت و بایسته‌های رابطهٔ وی با شهروندانش است.

شاید علت اصلی محتاط بودن انسان‌شناسان در پیش‌بینی کردن این باشد که در مطالعه‌ی زمان حال، سرنوشت پیش‌بینی‌های گذشته را نیز می‌بینیم. بیش از آن ما انسان‌شناسان درک می‌کنیم که چرا آن پیش‌بینی‌ها به ندرت دارای ارزش هستند. زندگی روزمره همان‌طور که در مردم‌نگاری با زمینه‌سازی کل‌نگر آن مشاهده می‌شود بسیار پیچیده‌تر از آزمایشگاهی است که در آن فرد قادر به کنترل متغیرها باشد.

برای انسان‌شناسان، در نظر گرفتن این مسئله که آیا چیزی مردم را خوشحال می‌کند یا نه، اگر ناممکن نباشد کاری طاقت‌فرسا است. افراد مفهوم خوشبختی را به شیوه‌هایی بسیار متفاوت تصور می‌کنند؛ شیوه‌هایی که اغلب با آرمان‌های فرهنگی گسترده‌تر و نظام‌های ارزشی مرتبط با طبقه، مذهب، جنسیت، سن، دیدگاه فلسفی، سطح تحصیلات و هر تعدادی از ویژگی‌های جمعی همسو هستند.

توجه به ماهیت فردگرایی دست کم از عصر رمانتیسیسم، تعادلی میان ترس از این‌که امکان دارد که بهای مشارکت روزافزون اجتماعی ما گسترش یابد و به عنوان پروژه‌ای در زندگی میل به پرورش آن وجود داشته باشد، یک محور اصلی در تفکر غربی بوده است. تقریباً تمام شخصیت‌های بنیان‌گذار علوم اجتماعی حرکت عمومی به سمت فردگرایی در جهان غرب را مسلم می‌دانستند.

در بسیاری از پایگاه‌های میدانی ما، ارسال پست در رسانه‌های اجتماعی به شدت بصری است. محبوبیت روزافزون پلتفرم‌هایی مانند اینستاگرام و اسنپ‌چت نشان داده است که رسانه‌های اجتماعی می‌توانند جایی که محتوای اصلی عکس است و متن به نسبت در حاشیه قرار بگیرد و یا همان‌طور که در اسنپ‌چت (سرنخ در نام آن است)، آن‌چه پیش از این به عنوان مکالمه در نظر گرفته بودیم می‌تواند تقریباً به طور کامل بصری باشد. همچنین می‌توان واتساپ را با عکس‌های کودک و فیس‌بوک را با سلفی و میم به اشتراک گذاشت و محبوب کرد.

در بحث آکادمیک، یک نگرانی کاملا منطقی در ارتباط با میزان تغییر سیاست، به عنوان نهادهای حاکمیتی و بحث و درگیری‌هایی بر سر آن نهادها، توسط رسانه‌های اجتماعی وجود دارد. با این حال، در یک مطالعه‌ی مردم نگاری، ما این امر را به عنوان یک امتیاز در مرکز تحقیقات قائل نیستیم. در عوض، ما تلاش می‌کنیم سیاست را صرفاً به چیزی که به طور واقعی از مشاهدات رسانه‌های اجتماعی مورد استفاده‌ توسط خبررسانان ما برمی‌آید، محدود کنیم.

همان‌طور که می‌توان انتظار داشت، علاقه‌ی قابل‌توجهی به ظرفیت اینترنت و رسانه‌های اجتماعی برای ایجاد تغییرات اجتماعی در مقیاس گسترده وجود دارد. با این حال، این پرسش که آیا دسترسی به اینترنت و رسانه‌های اجتماعی وضعیت بد محروم‌ترین مناطق جهان را بهبود بخشیده‌اند یا نابرابری‌ها را تشدید کرده‌اند و همچنان ادامه دارد و برطرف نشده است.