حقوق و تنظیم‌گری

نظیم‌گری (رگولاتوری)[1] به معنای نظم بخشیدن است؛ نظمی که اساسِ فعالیت کاربران در فضای مجازی و آن دسته از مناسبات ارتباطات جمعی نظیر آزادی‌های مدنی، مبادلات آزاد، روابط انسانی و البته مصالح و نیازهای جامعه است. مبنای تنظیم‌گری به معنای واقع کلمه، نظارت قانونی است؛ این‌ها همه در مقابل فیلترینگ است که با نگاهی سلبی و تنها در فقدان تنظیم‌گری مناسب و در بستر حکمرانی متمرکز و البته ناکارآمد، رخ می‌نماید!

هیچ اغراق نیست که بگوییم بدون اینترنت زندگی ما بی هیچ قید و شرطی مختل می‌شود. در دنیایی زندگی می‌کنیم که دسترسی به اینترنت از جمله حیاتی‌ترین بایسته‌ها برای ماست. ورود استارلینک به ایران و امکان برخورداری از اینترنتی بدون نظارت دولت، جدا از این که پرسش از سرنوشت این فناوری و نحوهٔ پاسخ دولت به آن را بر می‌انگیزد، پرده از مسئله‌ای بنیادین بر می‌دارد که مربوط به ماهیت دولت و بایسته‌های رابطهٔ وی با شهروندانش است.

به طور کلی زمانی که صحبت از حقوق به میان می‌آید، می‌دانیم که حقوق و به صورت جزئی‌تر حق در خلاء به وجود نمی‌آید. حقوق وابسته به امری انسانی است و در ساحت انسان و به تبع آن، در نهادهای انسانی بروز پیدا می‌کند و در هر لحظه در مختصاتی خاص تولید و بازتولید می‌شود.

هوش مصنوعی به عنوان یک پدیده‌ی به اصطلاح نوظهور، تاریخچه‌ای بسیار طولانی دارد.
هوش مصنوعی، سیر و روند تاریخی پرفراز و نشیبی را طی نموده است تا از اولین ماشین تورینگ(به عنوان دریچه‌ی ورود به دنیای شگفت‌انگیز رایانه‌ای)، تا شبکه‌های عصبی امروزی را طی نماید.