طراحی ترغیبی

خودنظارتی (Self-Monitoring) یکی از اصول کلیدی در طراحی مبتنی بر تلنگر است که با ارائه ابزارهایی برای ردیابی پیشرفت، انگیزه کاربران را برای ادامه فعالیت افزایش می‌دهد. این اصل به کاربران کمک می‌کند تا رفتار خود را مشاهده کرده و تغییرات مثبت را در طول زمان دنبال کنند. این مقاله به بررسی مفهوم خودنظارتی، کاربردهای عملی آن در محصولات دیجیتال، مزایا و چالش‌های این اصل می‌پردازد و نمونه‌هایی از موفقیت آن در تغییر رفتار کاربران ارائه می‌دهد.

طراحی مبتنی بر تلنگر (Nudge Design) با هدف تغییر رفتار کاربران از طریق تغییرات ظریف در محیط یا فرآیندها شناخته می‌شود. یکی از اصول کلیدی این رویکرد، «نقب زدن» است که با هدایت مرحله به مرحله کاربران، آن‌ها را به سمت رفتار مطلوب سوق می‌دهد. این مقاله به بررسی مفهوم نقب زدن، مبانی نظری آن، کاربردهای عملی در محصولات دیجیتال و مزایا و چالش‌های این اصل می‌پردازد.

در سال 2008، اقتصاددان رفتاری ریچارد تالر و دانشمند حقوق کاس سانستین کتابی منتشر کردند که در آن رویکرد جدیدی برای سیاست‌گذاری عمومی بر اساس مفهوم «تلنگر»(NUDGE) پیشنهاد کردند. به طور کلی، یک تلنگر مداخله‌ای است که تصمیمات مردم را با تأثیرگذاری بر تعصبات شناختی آن‌ها هدایت می‌کند. مفهوم تلنگر بحث‌های گسترده‌ای را در رشته‌های مختلف به وجود آورد و مورد استقبال بسیاری از سیاست‌گذاران در سرتاسر جهان قرار گرفت. تلنگرها می‌توانند به عنوان جایگزینی برای سیاست‌های استاندارد تلقی شوند. در واقع می‌توان از تلنگرها برای افزایش طراحی و اثربخشی سیاست‌های استاندارد استفاده کرد تا به سیاست‌های «ترکیبی» دست یافت.

بسیاری از رفتارهای انسانی در تصمیم‌گیری دخیل هستند، بنابراین درک و تأثیرگذاری فرآیندهای تصمیم‌گیری می‌تواند جزء مهمی در طراحی مبتنی بر رفتار باشد. بررسی نقش سوگیری‌ها در تصمیم‌گیری‌ها غیر قابل انکار است بنابراین طراحان می‌توانند با شناسایی و بهره‌برداری از سوگیری‌ها و درک بهتر شرایط، تصمیم‌گیری‌ها طراحی ترغیبی را به سمت و سویی  بهینه هدایت کرد.