ترجمه کتاب

برای انسان‌شناسان، در نظر گرفتن این مسئله که آیا چیزی مردم را خوشحال می‌کند یا نه، اگر ناممکن نباشد کاری طاقت‌فرسا است. افراد مفهوم خوشبختی را به شیوه‌هایی بسیار متفاوت تصور می‌کنند؛ شیوه‌هایی که اغلب با آرمان‌های فرهنگی گسترده‌تر و نظام‌های ارزشی مرتبط با طبقه، مذهب، جنسیت، سن، دیدگاه فلسفی، سطح تحصیلات و هر تعدادی از ویژگی‌های جمعی همسو هستند.

توجه به ماهیت فردگرایی دست کم از عصر رمانتیسیسم، تعادلی میان ترس از این‌که امکان دارد که بهای مشارکت روزافزون اجتماعی ما گسترش یابد و به عنوان پروژه‌ای در زندگی میل به پرورش آن وجود داشته باشد، یک محور اصلی در تفکر غربی بوده است. تقریباً تمام شخصیت‌های بنیان‌گذار علوم اجتماعی حرکت عمومی به سمت فردگرایی در جهان غرب را مسلم می‌دانستند.

در بسیاری از پایگاه‌های میدانی ما، ارسال پست در رسانه‌های اجتماعی به شدت بصری است. محبوبیت روزافزون پلتفرم‌هایی مانند اینستاگرام و اسنپ‌چت نشان داده است که رسانه‌های اجتماعی می‌توانند جایی که محتوای اصلی عکس است و متن به نسبت در حاشیه قرار بگیرد و یا همان‌طور که در اسنپ‌چت (سرنخ در نام آن است)، آن‌چه پیش از این به عنوان مکالمه در نظر گرفته بودیم می‌تواند تقریباً به طور کامل بصری باشد. همچنین می‌توان واتساپ را با عکس‌های کودک و فیس‌بوک را با سلفی و میم به اشتراک گذاشت و محبوب کرد.

در بحث آکادمیک، یک نگرانی کاملا منطقی در ارتباط با میزان تغییر سیاست، به عنوان نهادهای حاکمیتی و بحث و درگیری‌هایی بر سر آن نهادها، توسط رسانه‌های اجتماعی وجود دارد. با این حال، در یک مطالعه‌ی مردم نگاری، ما این امر را به عنوان یک امتیاز در مرکز تحقیقات قائل نیستیم. در عوض، ما تلاش می‌کنیم سیاست را صرفاً به چیزی که به طور واقعی از مشاهدات رسانه‌های اجتماعی مورد استفاده‌ توسط خبررسانان ما برمی‌آید، محدود کنیم.

همان‌طور که می‌توان انتظار داشت، علاقه‌ی قابل‌توجهی به ظرفیت اینترنت و رسانه‌های اجتماعی برای ایجاد تغییرات اجتماعی در مقیاس گسترده وجود دارد. با این حال، این پرسش که آیا دسترسی به اینترنت و رسانه‌های اجتماعی وضعیت بد محروم‌ترین مناطق جهان را بهبود بخشیده‌اند یا نابرابری‌ها را تشدید کرده‌اند و همچنان ادامه دارد و برطرف نشده است.

در این فصل تاثیراتی را که رسانه‌های اجتماعی بر روابط جنسیتی، هنجارهای جنسیتی و هویت‌ها در سراسر پایگاه‌های میدانی خود داشته‌اند، بررسی خواهیم کرد. بر اساس جنسیت، ما به تفاوت‌های اجتماعی و فرهنگی میان زنانگی و مردانگی اشاره می‌کنیم که توسط عوامل بی‌شماری، از جمله استفاده از فناوری و رسانه‌های دیجیتال شکل گرفته است.

با افزایش محبوبیت رسانه‌های اجتماعی و فراگیر شدن آن در سراسر جهان، این تصور وجود دارد که نسل جدیدی از «بومیان دیجیتال» وجود دارد که در عصر دیجیتال متولد شده و رشد کرده‌اند. به‌ نظر می‌رسد که رسانه‌های اجتماعی بدل به زمینه‌ای در حال رشد برای بسیاری از روابط روزمره‌ی آنان شوند. به عنوان نتیجه، بسیاری از کشورهای جهان در تلاش برای درک این پدیده‌ی جدید و تاثیر آن هستند. به طور دقیق به این دلیل که رسانه‌های اجتماعی در حال حاضر در زندگی جوانان بسیار جای گرفته است، اضطرابی در حال افزایش است که این رسانه‌ها جایگزین تعاملات و روابط آفلاین هستند.

رسانه‌های اجتماعی و تجارت الکترونیک در چندین پایگاه میدانی، به طور کلی به عنوان ابزاری امیدوارکننده برای توسعه‌ی مشاغل محلی در مقیاس کوچک در نظر گرفته می‌شوند.

این فصل از مواضع قطبی‌شده‌ دوری می‌کند و در عوض بر روی شیوه‌های واقعی استفاده از رسانه‌های اجتماعی، همان‌طور که در پایگاه‌های میدانی ما رخ داده است، تمرکز می‌کند. این فصل ابتدا تمایز میان یادگیری رسمی و غیررسمی را بررسی می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه رسانه‌های اجتماعی این مرزها را در چندین پایگاه میدانی ما به چالش می‌کشند. در برخی مکان‌ها، رسانه‌های اجتماعی حتی باعث تسهیل گریز از یادگیری رسمی می‌گردند.

در مقدمه‌ی این جلد از کتاب، رسانه‌های اجتماعی را به عنوان استعمار فضای میان پخش سنتی و ارتباط خصوصی دو تایی تعریف کردیم، که در مقیاسی از اندازه‌ی گروه و درجات حریم خصوصی را در اختیار مردم قرار می‌دهد که آن را اجتماعی بودن مقیاس پذیر می‌نامیم. هر چند ما علاقه نداریم که تعریف‌مان بسیار فشرده یا مطلق دیده شود. بسیار نمونه‌های قبلی از ارتباطات گروهی آنلاین، مانند تابلوهای اعلانات و اتاق‌های گفت‌ و گو وجود داشت. همچنین اصرار بر این موضوع که واتساپ زمانی که به عنوان یک گروه استفاده می‌شود، نوعی از رسانه‌ی اجتماعی است؛ اما زمانی که فقط میان دو نفر استفاده شود، غیر قابل قبول است. تعریف ما نه مطلق است و نه مرز‌های ثابتی دارد؛ بلکه دستگاهی اکتشافی است که به روشن شدن پارامترهای مطالعه‌ی ما کمک می‌کند.